Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Κάτουλλος 51


Κείνος ισόθεος μου φαίνεται πως είναι,
κείνος, αν είναι θεμιτό, πιο πάνω απ' τους θεούς,
κείνος που απέναντί σου κάθεται κι όλο σε
βλέπει και σ' ακούει

γλυκά να του γελάς με γέλιο που απ' εμέ τον άμοιρο
όλες μου κλέβει τις αισθήσεις: τι μόλις σε
αντίκρισα, Λεσβία μου, δε μου απόμεινε
στα χείλη μου φωνή,

μα η γλώσσα μουδιάζει, λεπτή κάτω απ' τα μέλη
φλόγα κυλά, με την ηχώ του ήχου τους
τα αφτιά μου κουδουνίζουν, νύχτα διπλή
τα μάτια μου σφαλίζει.

Η απραξία, Κάτουλλε, σου έχει γίνει βάρος:
στην απραξία χοροπηδάς κι υπέρμετρα καυχιέσαι:
η απραξία πριν και βασιλείς και πολιτείες
πλούσιες ρήμαξε.